Lorenzo Leonbruno był włoskim malarzem renesansowym, który pracował głównie w Mantui. Jego kariera artystyczna była ściśle związana z rodziną Gonzaga, jednym z najbardziej wpływowych mecenasów w północnych Włoszech. Urodzony w 1489 roku w Mantui, Leonbruno pozostawał pod wpływem takich artystów jak Andrea Mantegna i Lorenzo Costa. Jego prace charakteryzują się zrównoważonymi kompozycjami i wyrafinowanym wykorzystaniem kolorów, cechami charakterystycznymi malarstwa wysokiego renesansu. W szczególności Leonbruno wyróżniał się w przedstawianiu tematów mitologicznych i religijnych z elegancją i przejrzystością, co odróżniało go od wielu współczesnych mu artystów.

Chociaż Leonbruno pozostał mniej znany niż niektórzy z jego rówieśników, jego obrazy odzwierciedlają wyraźny związek z szerszym rozwojem włoskiego renesansu. Podczas gdy artyści tacy jak Mantegna i Costa eksperymentowali z monumentalnymi dziełami i innowacyjnymi perspektywami, Leonbruno skupiał się na harmonijnym związku między przestrzenią a postacią. Jego freski i obrazy panelowe charakteryzują się spokojną, niemal poetycką atmosferą, odzwierciedlającą wpływ dworskiej kultury Mantui. W przeciwieństwie do ekspresyjnych kompozycji szkoły florenckiej, Leonbruno preferował powściągliwy, ale skuteczny język wizualny. Dziś jego dzieła znajdują się głównie w Mantui i jej okolicach i są uważane przez historyków sztuki za znaczące przykłady lokalnej sztuki renesansowej. Wkład Leonbruno w rozwój malarstwa w północnych Włoszech polega na jego zdolności do pośredniczenia między głównymi nurtami artystycznymi swoich czasów a specyficznymi tradycjami jego rodzinnego miasta.