Zmysłowe, realistyczne i wierne szczegółom: obrazy Jeana Leona Gerome'a żyją bezpośredniością przedstawienia, które dotyka i zaskakuje widza. W czasach, gdy impresjonizm zdążył się już zakorzenić w malarstwie, prace Gerome'a są outsiderami, reliktami historyzującej sztuki piktorialnej - a jednak nie są po prostu zacofane czy wręcz nostalgiczne.

Gerome często skupia się na postaci kobiecej. Tutaj, w swojej odsłoniętej, jasnej i gładkiej fizyczności, stanowi centralny punkt portretu. To właśnie te silne kontrasty światła i ciemności podkreślają postać Galatei. Wciąż na wpół kamienna poniżej pasa, a więc wciąż nieruchomo stojąca na swoim piedestale, pochyla się od pasa w stronę artysty Pigmaliona. W słabym skądinąd świetle pracowni, ten ostatni niemal zlewa się z nią, ruchem zwrócony ku ukochanej, ale chwiejny w postawie. Osoby i przedmioty są opracowane w sposób bardzo naturalistyczny, ale ich znaczenie jest fikcyjne. Antyczne przedstawienie sięga historii z Metamorfoz Owidiusza, w której artysta Pigmalion zakochuje się w stworzonym przez siebie posągu kobiety i ożywia go za pośrednictwem bogini Wenus. Strzelający strzałami Kupidyn wskazuje na romans głównych bohaterów, starożytna tarcza na bitwę. Maski z szeroko otwartymi ustami przywodzą na myśl obrazy Meduzy, dramatyzują i komentują scenę w negatywny sposób. Wszystkie atrybuty są świadectwem starożytnej mitologii, która jest niniejszym cytowana i umieszcza parę w tym kontekście.

Recepcja antyku w XIX wieku jest wyrazem idei historyzmu, ale pod koniec stulecia była już mało aktualna w sztukach wizualnych. Gerome ożywia ją poprzez swoje malarstwo na dwa sposoby: ilustrując model literacki, jak również poprzez wizualne dodatki w postaci Kupidyna, tarczy i masek. Malarz połączył tu dwa typowe dla siebie tematy malarskie, oprócz włączenia motywów antycznych, także temat przedstawienia artysty.

---

Pigmalion i Galatea · Jean Leon Gerome