Guillam Dubois, urodzony w 1623 roku w Haarlemie, należy do grona holenderskich malarzy pejzażystów epoki baroku, których dzieła cechuje subtelna równowaga pomiędzy obserwacją natury a artystyczną kompozycją. W okresie rozkwitu holenderskiego malarstwa Dubois stworzył obrazy, które nie tylko uchwyciły piękno lokalnych krajobrazów, ale także po mistrzowsku oddały atmosferę i światło każdej sceny. Jego podróże, w szczególności udokumentowana podróż do Niemiec w 1652 roku, poszerzyły jego perspektywę i wpłynęły na motywy i nastroje jego dzieł. Dubois był członkiem Haarlem Guild of St. Luke, co podkreśla jego związek z lokalną sceną artystyczną i zapewnia mu dostęp do sieci znaczących artystycznych rówieśników.

Obrazy Dubois charakteryzują się delikatnym, niemal poetyckim wykorzystaniem światła, które wciąga widza w głębię przedstawionych krajobrazów. Jego preferowaną techniką było malarstwo olejne na drewnie lub płótnie, wykorzystujące zniuansowane gradacje kolorów i skrupulatne odwzorowanie roślinności. Kompozycje często emanują spokojnym, niemal medytacyjnym nastrojem, w którym ludzie i natura istnieją w harmonijnej równowadze. Prace Dubois odzwierciedlają tęsknotę za idyllą i porządkiem w czasach wstrząsów społecznych. Choć jego życie było stosunkowo krótkie - zmarł w 1661 roku w Haarlemie - pozostawił po sobie niezwykły dorobek, który do dziś jest doceniany w muzeach i kolekcjach. Spokojna siła jego pejzaży czyni go ważnym przedstawicielem XVII-wiecznego malarstwa holenderskiego.