Trzy ciemne, kobiece postacie w ujęciu od tyłu, pod bladym, jeszcze zimnym porannym słońcem, wysoko i daleko nad nimi; wśród nagich drzew wydają się małe i zagubione. Czwarty zdaje się do nich zbliżać; dwaj kolejni, ledwie dostrzegalni, cofają się wzdłuż błotnistej drogi. Mało co sugeruje obecność wiosny, która jednak jest obecna w tytule; tylko kilka delikatnych pędów na nagich gałęziach i postawiony obok ścieżki kamień milowy wskazują na koniec Wielkiego Postu i początek cieplejszych miesięcy.

Operowanie kolorem jest niezwykle subtelne; delikatnie rozedrgane perłowe tony nieba kontrastują z głębokimi cieniami i ostrymi sylwetkami młodych drzew; w dolnej części obrazu ciepły brąz błota drogi wyłapuje i nieco łagodzi ostry kontrast między światłem a ciemnością; blade szale i ciemne spódnice dwóch postaci są tego subtelnym echem. Jedyny naprawdę mocny kolor znajduje się w blasku słońca, który niemal dotyka górnej części obrazu.

W swej prostocie i redukcji barw obraz jest klasycznym przykładem twórczości Caspara Davida Friedricha i jemu współczesnych; na myśl przychodzą podobne, bardziej znane dzieła, takie jak "Mnich nad morzem". Pionowy format, którego niemal dwie trzecie zajmuje bladoróżowe niebo, podkreśla wzniosłość natury otaczającej ludzi, topos typowy dla epoki romantyzmu. Ukazanie ludzkich bohaterów w widoku od tyłu zachęca nas do utożsamienia się z nimi jako widzami scenerii; poprzez prosty ubiór, nieruchomą postawę i brak niemal jakichkolwiek cech indywidualnych stają się oni dla widza "placeholderami", pośrednikami nawiązującymi więź z wielką naturą, właściwym tematem przewodnim prac. Co ciekawe, w tym przypadku jest to kobieta - nierzadko anonimowymi bohaterami obrazów Caspara Davida Friedricha byli mężczyźni, jak w słynnym "Wędrowcu nad morzem mgieł".

---

Wielkanocny poranek · Caspar David Friedrich
/ akg-images