Prerafaelici to angielski ruch artystyczny z XIX wieku. Jego początkiem było założenie Bractwa Prerafaelitów (PRB) przez przyjaciół artystów: Williama Holmana Hunta, Johna Everetta Millaisa i Dantego Gabriela Rosettiego. Nazwa nakreśla wybrany program - wzorem była włoska sztuka renesansowa do czasów malarza i architekta Rafaela (1483-1520). Powodem było przekonanie o utracie artystycznej naiwności i braku możliwości rozwoju w obliczu wszechobecnego manieryzmu. Później do grupy dołączyli tacy artyści jak Collinson, Deverell, William Michael Rosetti, Solomon, Stephens i Woolner. W tym czasie wspólnota wydawała czasopismo "Zarodek", później "Sztuka i Poezja". PRB zostało rozwiązane w 1853 roku, niektórzy z artystów znaleźli się później w Hogarth Club. Jeden z nich skupiał się na jak najdokładniejszym przedstawieniu natury. To, czego uczyła akademia sztuki, miało być przezwyciężone, sztuka miała być wyzwolona. Istniało tu podobieństwo do niemieckich nazareńczyków, którzy zgromadzili się wokół Overbecka. Jednym ze źródeł motywu była literatura, zwłaszcza dzieła Blake'a, Szekspira i późnoromantycznego Tennysona. W swojej nostalgicznej tęsknocie prerafaelici poszukiwali krajobrazu jeszcze nieskażonego industrializacją i stabilizacji w tym, co czyste i niezafałszowane. Akademia Sztuk Pięknych obraziła się na styl malarski prerafaelitów i wykluczyła ich ze swoich sal wystawowych. Krytycy pogardzali ich pracami, inni artyści sympatyzowali. Dopiero esej Ruskina w "The Times" z 1851 roku sprawił, że styl malarski stał się godny salonów - doceniono zarówno podobieństwa do cenionego Williama Turnera, jak i nowe podejście malarskie. Należały do nich wyraziste, świetliste kolory, jasne światło, najdokładniejsze, pełne szacunku studium natury i oddanie nawet najdrobniejszych szczegółów. Treść dotyczyła tego, co mistyczne w życiu duszy, przedkładania prawdziwej namiętności nad piękno czy elegancję. Podejście to wyraźnie wpłynęło na sztukę angielską; wpływy widoczne są np. u Burne-Jonesa, de Morgana, Morrisa czy Stanhope'a.