Fernand Pelez jest wybitną postacią francuskiego realizmu końca XIX wieku, znaną z niezachwianych portretów trudności społecznych i marginalizacji paryskiego społeczeństwa. Jego obrazy łączą drobiazgowe, niemal fotograficzne szczegóły z głęboką empatią dla swoich obiektów, przekształcając ulice Paryża w scenę ludzkiej tragedii. Żebracy, dzieci ulicy i robotnicy zaludniają jego płótna, a ich historie przedstawione są w ponurej palecie, która podkreśla melancholijny wydźwięk ich egzystencji. Kompozycje Peleza charakteryzują się zdyscyplinowanym porządkiem i przejrzystością, ale w ramach tej struktury światło i cień angażują się w dramatyczną grę, tworząc wizualny rytm, który oscyluje między bezruchem a napięciem.

Urodzony i zmarły w Paryżu Pelez celowo odwrócił się od przepychu Belle Époque, skupiając się na osobach żyjących na obrzeżach społeczeństwa. Jego monumentalne dzieła, takie jak słynne "Grimaces et Misères - Les Saltimbanques", przedstawiają panoramę postaci, z których każda jest skrupulatnie scharakteryzowana i nasycona cichą godnością. Rytm jego wizualnych narracji zmienia się między statycznym spokojem a ukrytym niepokojem, uchwycając zarówno rezygnację, jak i cichy bunt jego obiektów. Technika Peleza, głównie olej na płótnie, wyróżnia się wyrafinowanym modelowaniem i subtelnym oświetleniem, nadając jego postaciom nawiedzającą obecność, która pozostaje w umyśle widza.

Choć za życia Pelez cieszył się niewielkim uznaniem, a po śmierci został w dużej mierze zapomniany, jego twórczość jest obecnie ceniona jako ważne świadectwo sztuki zaangażowanej społecznie. Jego obrazy służą nie tylko jako dokumenty minionej epoki, ale także jako uniwersalne oskarżenia o niesprawiedliwość społeczną. Emocjonalna intensywność i cicha godność jego bohaterów sprawiają, że Pelez jest jednym z najbardziej przekonujących kronikarzy życia miejskiego w Paryżu fin-de-siècle'u.