Eric Gill był angielskim rzeźbiarzem, projektantem czcionek i grafikiem. Jeden z jego dwunaściorga rodzeństwa, brat MacDonald Gill zasłynął również jako grafik, architekt i kartograf. Ojciec był pastorem w kościele kongregacjonalistycznym. Gill studiował w technicznej szkole artystycznej, a następnie przeniósł się do Londynu, gdzie praktykował u znanego architekta (kościelnego) Williama Douglasa Caroe. Po drodze uczęszczał na kursy sztuki kamieniarskiej i kaligrafii w szkole, w której uczył jeden z ojców nowoczesnej kaligrafii, Edward Johnston. Trzy lata później zdecydował się na łączne wykonywanie zawodów kaligrafa, kamieniarza i wycinacza liter.
Gill ożenił się i zaczął tworzyć kamienne figury, takie jak "Madonna z Dzieciątkiem" (1910) i "Ekstaza" (1911). Jego postacie są czasami abstrakcyjne, wykazują wpływy kościelne i średniowieczne, ale jednocześnie przywołują rzeźbę Rzymian, Greków i Hindusów, a także postimpresjonizm takich artystów jak van Gogh, Cézanne i Gauguin. Indyjskie świątynie zainspirowały go do stworzenia Matki i Dziecka (1912), pierwszego popularnego sukcesu. Gill był również założycielem Gildii św. Józefa i św. Dominika, gdzie malarz i poeta David Jones był jednym z jego uczniów. Po wojnie Gill stworzył liczne pomniki wojenne, takie jak Trumpington War Memorial w Cambridge. Wykonał również szereg rzeźb dla BBC Broadcasting House oraz pracował w Jerozolimie nad płaskorzeźbą głównego wejścia, rzeźbami i fontannami dla dzisiejszego Muzeum Rockefellera. Wykonał również płaskorzeźby i rzeźby dla Uniwersytetu Queen Mary w Londynie oraz dla budynku Ligi Narodów w Genewie, otrzymując w końcu nagrodę Royal Designer for Industry. Do kompletnych dzieł architektonicznych Gilla należy jedynie rzymskokatolicki kościół św. Jeśli chodzi o kaligrafię, pierwsza praca Gilla polegała na stworzeniu alfabetu dla malarza znaków. W 1925 roku powstał krój Perpetua, dwa lata później napisy dla Gill Sans, a wkrótce potem krój Joanna. Po nich pojawiło się wiele innych, a także wariacje na temat już istniejących - najbardziej znany jest chyba Gill Sans, który był używany także przez wydawców Penguin Books i British Railways.
W jego twórczości, a także w pisanych przez niego esejach, często można odnaleźć połączenia sztuki, religii i erotyki. Mimo swoich surowych przekonań Gill miał podobno romanse pozamałżeńskie, a w biografiach pojawiają się także wzmianki o kazirodztwie i zoofilii. Zmarł na raka płuc w 1940 roku, a jego papiery, rękopisy i księgozbiór znajdują się obecnie w William Andrews Clark Memorial Library w Kalifornii, a wiele z jego dewocjonaliów i dzieł sztuki w Ditchling Museum of Art & Craft w East Sussex.
Eric Gill był angielskim rzeźbiarzem, projektantem czcionek i grafikiem. Jeden z jego dwunaściorga rodzeństwa, brat MacDonald Gill zasłynął również jako grafik, architekt i kartograf. Ojciec był pastorem w kościele kongregacjonalistycznym. Gill studiował w technicznej szkole artystycznej, a następnie przeniósł się do Londynu, gdzie praktykował u znanego architekta (kościelnego) Williama Douglasa Caroe. Po drodze uczęszczał na kursy sztuki kamieniarskiej i kaligrafii w szkole, w której uczył jeden z ojców nowoczesnej kaligrafii, Edward Johnston. Trzy lata później zdecydował się na łączne wykonywanie zawodów kaligrafa, kamieniarza i wycinacza liter.
Gill ożenił się i zaczął tworzyć kamienne figury, takie jak "Madonna z Dzieciątkiem" (1910) i "Ekstaza" (1911). Jego postacie są czasami abstrakcyjne, wykazują wpływy kościelne i średniowieczne, ale jednocześnie przywołują rzeźbę Rzymian, Greków i Hindusów, a także postimpresjonizm takich artystów jak van Gogh, Cézanne i Gauguin. Indyjskie świątynie zainspirowały go do stworzenia Matki i Dziecka (1912), pierwszego popularnego sukcesu. Gill był również założycielem Gildii św. Józefa i św. Dominika, gdzie malarz i poeta David Jones był jednym z jego uczniów. Po wojnie Gill stworzył liczne pomniki wojenne, takie jak Trumpington War Memorial w Cambridge. Wykonał również szereg rzeźb dla BBC Broadcasting House oraz pracował w Jerozolimie nad płaskorzeźbą głównego wejścia, rzeźbami i fontannami dla dzisiejszego Muzeum Rockefellera. Wykonał również płaskorzeźby i rzeźby dla Uniwersytetu Queen Mary w Londynie oraz dla budynku Ligi Narodów w Genewie, otrzymując w końcu nagrodę Royal Designer for Industry. Do kompletnych dzieł architektonicznych Gilla należy jedynie rzymskokatolicki kościół św. Jeśli chodzi o kaligrafię, pierwsza praca Gilla polegała na stworzeniu alfabetu dla malarza znaków. W 1925 roku powstał krój Perpetua, dwa lata później napisy dla Gill Sans, a wkrótce potem krój Joanna. Po nich pojawiło się wiele innych, a także wariacje na temat już istniejących - najbardziej znany jest chyba Gill Sans, który był używany także przez wydawców Penguin Books i British Railways.
W jego twórczości, a także w pisanych przez niego esejach, często można odnaleźć połączenia sztuki, religii i erotyki. Mimo swoich surowych przekonań Gill miał podobno romanse pozamałżeńskie, a w biografiach pojawiają się także wzmianki o kazirodztwie i zoofilii. Zmarł na raka płuc w 1940 roku, a jego papiery, rękopisy i księgozbiór znajdują się obecnie w William Andrews Clark Memorial Library w Kalifornii, a wiele z jego dewocjonaliów i dzieł sztuki w Ditchling Museum of Art & Craft w East Sussex.
Strona 1 / 1