Alphonse Legros był francusko-brytyjskim malarzem, akwaforcistą i medalierem, blisko związanym z realizmem. Kształcenie artystyczne rozpoczął w rodzinnym Lyonie, gdzie uczęszczał do Ecole des Beaux Arts i był uczniem Maître Nicolardo, malarza portretów i domów. Około 1851 roku Legros przeniósł się do Paryża, aby kontynuować studia. Po drodze spędził około 6 miesięcy jako czeladnik u dekoratora i malarza Jeana Baptiste Beauchota w Lyonie. W tym czasie Legros pomagał w dekorowaniu kaplicy kardynała Bonalda. Po przyjeździe do Paryża Legros został przyjęty do Petite Ecole Lecoq de Boisbaudran, która później przekształciła się w École nationale supérieure des arts décoratifs. Tam zawarł znajomość z takimi kolegami jak Charles-Antoine Cambon, Jules Dalou i Auguste Rodin. Legros zapisał się również na wieczorne zajęcia w École des Beaux-Arts. Tam zaprzyjaźnił się z James McNeill Whistler.
Zachęcony przez swoich nauczycieli, Legros po raz pierwszy wysłał dwa portrety na Salon Paryski w 1857 roku. Spośród nich zaakceptowano tylko jeden - portret jego ojca. Była to pierwsza publiczna wystawa prac Legrosa. Autor Champfleury, który był wielkim zwolennikiem realizmu, dowiedział się o portrecie w Salonie i zaprosił Legrosa do grona realistów skupionych wokół Gustave Courbet. Mniej więcej w tym samym czasie Legros zaczął poświęcać coraz więcej uwagi akwaforcie. Dwa z najsłynniejszych dzieł Legrosa to "L'Angelus" i "Ex Voto". Po rocznej podróży studyjnej do Hiszpanii wstąpił w 1863 r. do Societé des Aquaforistes. W późniejszych latach Legros okazał się zwolennikiem podróży studyjnych, widząc w nich ważny element rozwoju artystycznego. Dlatego część swoich dochodów przeznaczył na zasilenie funduszu, z którego finansowane byłyby takie wyjazdy dla studentów.
Legros osiedlił się w Londynie w 1863 roku za namową Whistle'a. Tam początkowo prowadził kursy rysunku i akwaforty. Później został przyjęty jako nauczyciel do Kensington School of Art. Od 1876 roku był następcą Edward Poynter na stanowisku profesora w Slade School. Przez ponad 17 lat prowadził tam zajęcia. Jego uczennicami było kilka młodych artystek, znanych później jako Slade Girls. Wśród nich były siostry Ella i Nelia Casella, Jessie Mothersole czy Elinor Hallé. Legros został obywatelem brytyjskim w 1881 roku. W 1892 roku zrezygnował z profesury i poświęcił się pierwotnym motywom swojej twórczości: pejzażom, hiszpańskim zamkom i francuskim farmom, jakie znał z dzieciństwa.
Alphonse Legros był francusko-brytyjskim malarzem, akwaforcistą i medalierem, blisko związanym z realizmem. Kształcenie artystyczne rozpoczął w rodzinnym Lyonie, gdzie uczęszczał do Ecole des Beaux Arts i był uczniem Maître Nicolardo, malarza portretów i domów. Około 1851 roku Legros przeniósł się do Paryża, aby kontynuować studia. Po drodze spędził około 6 miesięcy jako czeladnik u dekoratora i malarza Jeana Baptiste Beauchota w Lyonie. W tym czasie Legros pomagał w dekorowaniu kaplicy kardynała Bonalda. Po przyjeździe do Paryża Legros został przyjęty do Petite Ecole Lecoq de Boisbaudran, która później przekształciła się w École nationale supérieure des arts décoratifs. Tam zawarł znajomość z takimi kolegami jak Charles-Antoine Cambon, Jules Dalou i Auguste Rodin. Legros zapisał się również na wieczorne zajęcia w École des Beaux-Arts. Tam zaprzyjaźnił się z James McNeill Whistler.
Zachęcony przez swoich nauczycieli, Legros po raz pierwszy wysłał dwa portrety na Salon Paryski w 1857 roku. Spośród nich zaakceptowano tylko jeden - portret jego ojca. Była to pierwsza publiczna wystawa prac Legrosa. Autor Champfleury, który był wielkim zwolennikiem realizmu, dowiedział się o portrecie w Salonie i zaprosił Legrosa do grona realistów skupionych wokół Gustave Courbet. Mniej więcej w tym samym czasie Legros zaczął poświęcać coraz więcej uwagi akwaforcie. Dwa z najsłynniejszych dzieł Legrosa to "L'Angelus" i "Ex Voto". Po rocznej podróży studyjnej do Hiszpanii wstąpił w 1863 r. do Societé des Aquaforistes. W późniejszych latach Legros okazał się zwolennikiem podróży studyjnych, widząc w nich ważny element rozwoju artystycznego. Dlatego część swoich dochodów przeznaczył na zasilenie funduszu, z którego finansowane byłyby takie wyjazdy dla studentów.
Legros osiedlił się w Londynie w 1863 roku za namową Whistle'a. Tam początkowo prowadził kursy rysunku i akwaforty. Później został przyjęty jako nauczyciel do Kensington School of Art. Od 1876 roku był następcą Edward Poynter na stanowisku profesora w Slade School. Przez ponad 17 lat prowadził tam zajęcia. Jego uczennicami było kilka młodych artystek, znanych później jako Slade Girls. Wśród nich były siostry Ella i Nelia Casella, Jessie Mothersole czy Elinor Hallé. Legros został obywatelem brytyjskim w 1881 roku. W 1892 roku zrezygnował z profesury i poświęcił się pierwotnym motywom swojej twórczości: pejzażom, hiszpańskim zamkom i francuskim farmom, jakie znał z dzieciństwa.
Strona 1 / 22