Niewielu jest malarzy, którzy tak bezkompromisowo jak Ferdinand Hodler stawiają człowieka w centrum swojej twórczości. Prawdą jest, że w jego repertuarze znajdowały się również przedstawienia pejzażowe. Ale duża część jego bogatego dorobku to wciąż nowe wariacje i kontemplacje postaci ludzkiej - czasem pojedynczo, czasem w grupach, czasem ubranej, ale często też nagiej. Niektóre przedstawienia odzwierciedlają dynamizm i siłę, jak na przykład słynne przedstawienie drwala czy obrazy Hodlera przedstawiające tancerkę Giulię Leonardi. Jednak z wielu jego obrazów, zwłaszcza tych z późniejszych faz twórczości, emanuje wielki spokój. Niekiedy opiekunowie grupują się w aluzjach do tajemniczych rytuałów, ale często malarz przedstawia pojedyncze osoby.

"Wiosna" nie należy do najbardziej znanych obrazów Ferdinanda Hodlera, ale jest chyba jednym z jego najpiękniejszych i najbardziej poruszających. Przedstawia on nieubraną młodą kobietę w wyidealizowanym pejzażu, co było typowe dla malarza: płaskie, abstrakcyjne ujęcie tła, bez nacisku na naturalistyczną perspektywę. Artysta interpretuje raczej otoczenie jako rodzaj nastrojowej scenografii dla właściwego bohatera. Jest to jedno z niepowtarzalnie spokojnych, statycznych przedstawień Hodlera, jakby uchwycone na wieczność. Jedynie strużka wody u stóp postaci sugeruje delikatny ruch. Choć nieubrana kobieta pozornie zasłania wstydliwie pierś obiema rękami, jej pewna siebie postawa sugeruje, że nie odczuwa ani zażenowania, ani strachu. Otwarte spojrzenie przygląda się widzowi poważnie i raczej z namysłem. Z taką czułością malarz uwiecznił na płótnie wibracje między nim a modelką, że widz instynktownie zastanawia się, jaka relacja istniała między nimi. I cząstka tej intymności przenosi się także na nas, którzy po latach stajemy przed obrazem i mamy wrażenie, że spojrzenie młodej kobiety spoczywa na nas samych.

---

Źródło · Ferdinand Hodler