Nie bez powodu Pieter Claesz uważany jest za jednego z najbardziej znanych malarzy martwych natur haarlemskiego baroku: jego dzieła charakteryzują się intensywnością, która wynika przede wszystkim z bogactwa szczegółów i powściągliwej kolorystyki obrazów. Malarz urodził się w 1596/1597 r. w Berchem koło Antwerpii w hiszpańskich Niderlandach. Zmarł w Haarlem w 1661 roku. Malarzem został również jego syn, Nicolaes Pietersz Berchem, z pierwszego małżeństwa, który w przeciwieństwie do ojca zwrócił się w stronę włoskiego malarstwa pejzażowego. Niewiele wiadomo na temat praktyki Claesza; prawdopodobnie spędził ją w Antwerpii.
Wiadomo jednak, że w 1621 r. przeniósł się do Haarlemu. Tutaj dominowała silna klasa średnia, która gromadziła duże zbiory sztuki. Jego martwe natury często skupiają się na ustawionych stołach, tzw. banketjes. Motywy te były niezwykle popularne wśród wyższej holenderskiej klasy średniej i zdobiły bogate domy arystokratyczne oraz należące do klasy średniej w mieście. Za życia malarza powstało ponad 250 obrazów w tym stylu. Podczas gdy jego wczesne prace pozostają pod wpływem Clara Peeters i Osiasa Beerta, jego późniejsze obrazy wykazują stylistyczne podobieństwa do haarlemskich malarzy martwych natur, takich jak Nicolaes Gillis i Floris van Dyck. Claesz odniósł wielki sukces i w 1634 roku został przyjęty do haarlemskiej gildii św. Jego twórczość uważana jest za nowatorską, zwłaszcza pod względem kompozycyjnym. Ale prace Claesza były również wpływowe pod względem kolorystycznym. Coraz więcej malarzy rozjaśniało często czarne tło swoich martwych natur tak, że kompozycje pojawiały się w niemal monochromatycznych barwach. Obok czerni, bieli i szarości, do uwieczniania scen stołowych niezwykle popularne były odcienie brązu i ochry. W 1628 roku poważnie rywalizował z nim współczesny mu ARTYSTA2, który silnie inspirował się Claeszem.
Od 1640 roku malarz zaczął wprowadzać do swoich obrazów elementy barokowe. Układał motywy w sposób bardziej teatralny, stosował efektowne efekty świetlne i kolorystyczne, aby tchnąć w obrazy więcej życia. Ważną rolę w jego malarstwie odgrywają również elementy wanitatywne, których nie można pominąć w jego twórczości. Wraz z upadkiem gospodarczym Haarlemu około 1640 roku, wydajność Claesza również została ograniczona, ponieważ nie było już prawie żadnych klientów na wyszukane sceny stołowe.
Nie bez powodu Pieter Claesz uważany jest za jednego z najbardziej znanych malarzy martwych natur haarlemskiego baroku: jego dzieła charakteryzują się intensywnością, która wynika przede wszystkim z bogactwa szczegółów i powściągliwej kolorystyki obrazów. Malarz urodził się w 1596/1597 r. w Berchem koło Antwerpii w hiszpańskich Niderlandach. Zmarł w Haarlem w 1661 roku. Malarzem został również jego syn, Nicolaes Pietersz Berchem, z pierwszego małżeństwa, który w przeciwieństwie do ojca zwrócił się w stronę włoskiego malarstwa pejzażowego. Niewiele wiadomo na temat praktyki Claesza; prawdopodobnie spędził ją w Antwerpii.
Wiadomo jednak, że w 1621 r. przeniósł się do Haarlemu. Tutaj dominowała silna klasa średnia, która gromadziła duże zbiory sztuki. Jego martwe natury często skupiają się na ustawionych stołach, tzw. banketjes. Motywy te były niezwykle popularne wśród wyższej holenderskiej klasy średniej i zdobiły bogate domy arystokratyczne oraz należące do klasy średniej w mieście. Za życia malarza powstało ponad 250 obrazów w tym stylu. Podczas gdy jego wczesne prace pozostają pod wpływem Clara Peeters i Osiasa Beerta, jego późniejsze obrazy wykazują stylistyczne podobieństwa do haarlemskich malarzy martwych natur, takich jak Nicolaes Gillis i Floris van Dyck. Claesz odniósł wielki sukces i w 1634 roku został przyjęty do haarlemskiej gildii św. Jego twórczość uważana jest za nowatorską, zwłaszcza pod względem kompozycyjnym. Ale prace Claesza były również wpływowe pod względem kolorystycznym. Coraz więcej malarzy rozjaśniało często czarne tło swoich martwych natur tak, że kompozycje pojawiały się w niemal monochromatycznych barwach. Obok czerni, bieli i szarości, do uwieczniania scen stołowych niezwykle popularne były odcienie brązu i ochry. W 1628 roku poważnie rywalizował z nim współczesny mu ARTYSTA2, który silnie inspirował się Claeszem.
Od 1640 roku malarz zaczął wprowadzać do swoich obrazów elementy barokowe. Układał motywy w sposób bardziej teatralny, stosował efektowne efekty świetlne i kolorystyczne, aby tchnąć w obrazy więcej życia. Ważną rolę w jego malarstwie odgrywają również elementy wanitatywne, których nie można pominąć w jego twórczości. Wraz z upadkiem gospodarczym Haarlemu około 1640 roku, wydajność Claesza również została ograniczona, ponieważ nie było już prawie żadnych klientów na wyszukane sceny stołowe.
Strona 1 / 1