Pochodzenie Curta Herrmanna z wyższej klasy średniej umożliwiło mu podjęcie niezależnej materialnie decyzji na rzecz swoich artystycznych skłonności. Jako syn dyrektora ubezpieczeniowego Herrmann doświadczył w młodości zjednoczenia Niemiec i początku epoki wilhelmińskiej bezpośrednio w Berlinie. Herrmann, wbrew woli ojca, porzucił szkołę bez uzyskania dyplomu i próbował zaistnieć na dynamicznej scenie artystycznej stolicy Niemiec. W wieku 19 lat zapisał się jako uczeń do pracowni artystycznej prowadzonej przez Carla Steffecka. W tym czasie interesował się przede wszystkim człowiekiem jako tematem, a w szczególności portretem. Duch czasu w nowym Cesarstwie Niemieckim, jego militarystyczna orientacja, imperialne dążenie do władzy i walka o kolonie, pozostawiły wyraźne ślady na scenie artystycznej lat 70. i 80. XIX wieku. Malarstwo historyczne i jego nieodłączny patos święciło triumfy. Herrmann nie uniknął tej fascynacji i zapisał się jako uczeń malarza historycznego Lindenschmita do Akademii Monachijskiej.
Obok malarstwa portretowego, wcześnie pojawiło się zamiłowanie do przedstawiania i pracy artystycznej w naturze. Herrmann był zafascynowany naturalną kolorystyką i efektami świetlnymi. Jego pejzażowe obrazy stały się wzorem dla młodego pokolenia artystów. Sam odkrył neoimpresjonizm jako formę wyrazu. Zakładając szkołę rysunku dla kobiet berlińskiego społeczeństwa, Herrmann ugruntował swoją pozycję na scenie artystycznej Berlina i swoim pomysłem na biznes służył artystycznemu ideałowi edukacyjnemu ówczesnej wyższej klasy średniej i arystokratycznych dam. Sukces zawodowy i małżeństwo z Sophie Herz, jedną z jego uczennic, pozwoliły wreszcie Herrmannowi na materialną niezależność w realizacji ambicji artystycznych.
Po powrocie do Berlina Herrmann stał się ważną częścią niemieckiego malarstwa w Cesarstwie, nie tylko jako artysta, ale przede wszystkim jako mecenas i teoretyk sztuki. Jako współzałożyciel i członek zarządu przyczynił się do powstania sztuki nowoczesnej w Niemczech w ramach Berlińskiej Secesji i Deutscher Künstlerbund. Jego starania o promocję recepcji francuskiego neoimpresjonizmu w Niemczech doprowadziły do współpracy z właścicielem galerii Paulem Cassirerem. W 1906 roku Herrmann z własnej inicjatywy zorganizował wystawę francuskich artystów w berlińskiej Secesji. Herrmann działał również jako promotor stowarzyszenia artystów "Die Brücke". Organizował wystawy, nawiązywał kontakty i wyróżniał się jako kolekcjoner sztuki. W latach 20. nie tylko odwrócił się od Berlina, ale także znacznie zmienił swój styl malarski. Na zamku teściowej jego późną pasją stały się martwe natury z kwiatami, z których część rozwinął do niemal abstrakcyjnego języka formalnego. Podczas hitlerowskiej Nocy Kryształowej zniszczono część jego obrazów w zamku Pretzfeld. W centrum nazistowskich ataków znalazło się centralne dzieło z wczesnych lat życia Herrmanna. Z powodu nagości chłopca oskarżali artystę o niemoralne i homoerotyczne skłonności.
Pochodzenie Curta Herrmanna z wyższej klasy średniej umożliwiło mu podjęcie niezależnej materialnie decyzji na rzecz swoich artystycznych skłonności. Jako syn dyrektora ubezpieczeniowego Herrmann doświadczył w młodości zjednoczenia Niemiec i początku epoki wilhelmińskiej bezpośrednio w Berlinie. Herrmann, wbrew woli ojca, porzucił szkołę bez uzyskania dyplomu i próbował zaistnieć na dynamicznej scenie artystycznej stolicy Niemiec. W wieku 19 lat zapisał się jako uczeń do pracowni artystycznej prowadzonej przez Carla Steffecka. W tym czasie interesował się przede wszystkim człowiekiem jako tematem, a w szczególności portretem. Duch czasu w nowym Cesarstwie Niemieckim, jego militarystyczna orientacja, imperialne dążenie do władzy i walka o kolonie, pozostawiły wyraźne ślady na scenie artystycznej lat 70. i 80. XIX wieku. Malarstwo historyczne i jego nieodłączny patos święciło triumfy. Herrmann nie uniknął tej fascynacji i zapisał się jako uczeń malarza historycznego Lindenschmita do Akademii Monachijskiej.
Obok malarstwa portretowego, wcześnie pojawiło się zamiłowanie do przedstawiania i pracy artystycznej w naturze. Herrmann był zafascynowany naturalną kolorystyką i efektami świetlnymi. Jego pejzażowe obrazy stały się wzorem dla młodego pokolenia artystów. Sam odkrył neoimpresjonizm jako formę wyrazu. Zakładając szkołę rysunku dla kobiet berlińskiego społeczeństwa, Herrmann ugruntował swoją pozycję na scenie artystycznej Berlina i swoim pomysłem na biznes służył artystycznemu ideałowi edukacyjnemu ówczesnej wyższej klasy średniej i arystokratycznych dam. Sukces zawodowy i małżeństwo z Sophie Herz, jedną z jego uczennic, pozwoliły wreszcie Herrmannowi na materialną niezależność w realizacji ambicji artystycznych.
Po powrocie do Berlina Herrmann stał się ważną częścią niemieckiego malarstwa w Cesarstwie, nie tylko jako artysta, ale przede wszystkim jako mecenas i teoretyk sztuki. Jako współzałożyciel i członek zarządu przyczynił się do powstania sztuki nowoczesnej w Niemczech w ramach Berlińskiej Secesji i Deutscher Künstlerbund. Jego starania o promocję recepcji francuskiego neoimpresjonizmu w Niemczech doprowadziły do współpracy z właścicielem galerii Paulem Cassirerem. W 1906 roku Herrmann z własnej inicjatywy zorganizował wystawę francuskich artystów w berlińskiej Secesji. Herrmann działał również jako promotor stowarzyszenia artystów "Die Brücke". Organizował wystawy, nawiązywał kontakty i wyróżniał się jako kolekcjoner sztuki. W latach 20. nie tylko odwrócił się od Berlina, ale także znacznie zmienił swój styl malarski. Na zamku teściowej jego późną pasją stały się martwe natury z kwiatami, z których część rozwinął do niemal abstrakcyjnego języka formalnego. Podczas hitlerowskiej Nocy Kryształowej zniszczono część jego obrazów w zamku Pretzfeld. W centrum nazistowskich ataków znalazło się centralne dzieło z wczesnych lat życia Herrmanna. Z powodu nagości chłopca oskarżali artystę o niemoralne i homoerotyczne skłonności.
Strona 1 / 1