Nie tylko czysta dokumentacja charakteryzuje motywacje i tematykę fotografów. Tam, gdzie design odgrywa największą rolę, ważny staje się punkt widzenia, kolor odgrywa fundamentalną rolę, a motyw staje się obiektem znaczącym. Fotografia tradycyjna z jej portretami, pejzażami i obrazami w naturalnym świetle, a wreszcie koncepcje obrazowe fotoreportażu są również podstawą fotografii współczesnej, która wykorzystuje nowe środki techniczne i metody, aby otworzyć nowe sposoby reprezentacji. Od czasu wystawy documenta 6 w 1977 roku, fotografia stała się również ostatecznie częścią sztuki współczesnej. Cyfryzacja miała w tym swój udział. Od 1980 roku możliwości ekspresji obrazu wzrosły do niewyobrażalnych rozmiarów. Programy do edycji obrazu, jako nowe medium, dawały możliwość nieskończonych form projektowania. Dzięki nim zbędne stało się stosowanie pomocy technicznych, takich jak różne obiektywy lub poszczególne etapy pracy, takie jak prześwietlanie lub wielokrotne naświetlanie. W nowoczesnej, współczesnej fotografii dokumentacja i inscenizacja często utożsamiana jest z wewnętrzną treścią obrazu: Reprezentacje rzeczy lub istot żywych, które są w kontekście ze sobą i w ten sposób tworzą przekaz obrazu. Zwłaszcza inscenizacje można zazwyczaj określić jako fotografie artystyczne. Z drugiej strony istnieją fotografie, które charakteryzują się abstrakcją treści obrazu, np. obrazy wirowe. Charakteryzują się one wywoływaniem wrażeń lub emocji. Te piktorialne prace powstają dzięki zastosowaniu specjalnych metod produkcji, nie są jednak fotografiami w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Fotografie konkretne" to także artystyczne rezultaty procesu, w którym przedmiotem zainteresowania pozostaje sama fotografia.