Odrobina mgły unosi się nad niekończącymi się lasami, a światło Morza Bałtyckiego mieni się delikatnymi, srebrzystymi tonami na płótnach łotewskich artystów - tak zaczyna się wizualny język Łotwy, zawsze oscylujący między melancholią a cichą nadzieją. Każdy, kto przechadza się po halach targowych Rygi wczesnym rankiem, wyczuje, jak codzienność przekształca się w poezję: Sprzedawcy z kolorowymi chustami na głowach, soczysta zieleń ogórków, głęboka czerwień jagód - wszystko wydaje się namalowane, jakby artysta wybrał kolory Łotwy ze szczególną starannością. Ta miłość do szczegółów, natury i światła biegnie jak czerwona nić przez łotewską historię sztuki, która jest czymś więcej niż tylko odzwierciedleniem burzliwej historii kraju.



Łotewskie malarstwo, często charakteryzujące się głębokim związkiem z krajobrazem, wciąż zaskakuje swoją złożonością. Podczas gdy Vilhelms Purvītis uchwycił światło nordyckiego zmierzchu swoimi impresjonistycznymi zimowymi pejzażami, inspirując całe pokolenie artystów, Jānis Rozentāls odważył się przedstawić współczesnego człowieka w polu napięcia między tradycją a nowymi początkami. Jego portrety, często z niemal fotograficzną precyzją, opowiadają o społeczeństwie w okresie przejściowym, o tęsknocie i dumie. Ale sztuka łotewska to nie tylko idylliczna przyroda: w latach dwudziestych XX wieku, kiedy Ryga stała się tętniącym życiem centrum awangardy, artyści tacy jak Romans Suta i Aleksandra Beļcova eksperymentowali z kubizmem, konstruktywizmem i ekspresyjnymi kolorowymi powierzchniami. Ich prace, często wykonywane w gwaszu lub jako grafiki, odzwierciedlają ducha optymizmu młodego narodu, który tęsknił za niepodległością i szukał własnego języka artystycznego.



Fotografia i projektowanie graficzne rozwinęły się na Łotwie w niezależne formy sztuki na długo przed tym, jak zostały uznane za takie w innych krajach. Na przykład czarno-białe portrety fotografki Inty Ruki uchwyciły cichą, czasem kruchą naturę ludzi żyjących między miastem a wsią, między przeszłością a teraźniejszością. Łotewskie grafiki artystów takich jak Džemma Skulme charakteryzują się wyrazistością i subtelnym połączeniem folkloru z nowoczesnością. W pracach wielokrotnie pojawia się jeden motyw: światło wpadające przez brzozowe lasy, blask Morza Bałtyckiego, migotanie letniego wieczoru. Łotewska sztuka jest jak cichy dialog między naturą a człowiekiem, między historią a teraźniejszością - a ci, którzy się w nią zaangażują, odkryją świat pełen subtelnych niuansów, zaskakujących przerw i cichego piękna, które ożywa w każdym druku artystycznym.